یادداشت های بی مقدمه (۸)

.
یه وقتا، آدما بابت چیزایی مقصر هستن، که حتی ممکنه تا ابد ازش بی خبر بمونن؛ یا بهتره بگم قبل از ابد، چون ابد که بیاد متوجه قصورشون میشن!
(ابد توی ریاضی، معادل مثبت بی نهایت میشه و ما میدونیم، بازه ای که طرف راستش بی پایانه، با علامت [ نشون داده نمیشه؛ پس تا ابد، درواقع همون کوتاه شده ی "تا قبل از ابد" باید باشه؛ در نتیجه ابد در عین مجهول بودن، معلوم ترین مفهوم ممکن رو برای هرچیزی به ارمغان میاره)
.
از بحث دور نشیم:
یه وقتا، آدما بابت چیزایی مقصر هستن، که حتی ممکنه تا قبل از ابد ازش بی خبر بمونن
(شایدم این بی خبری، توی برزخ به سر برسه و همون قبل از رسیدن ابد، ازش مطلع بشن!)
.
خلاصه همون طوری که بابت تلفات حوادث رانندگی، به خودروساز بد و بیراه میگیم، ممکنه یه روزی بخاطر لگد بیجایی که به یه سنگ ریزه زدیم و اونو جلوی مسیر رد شدن لاستیکای یه ماشین انداختیم و انحراف بابت پنچر شدن لاستیکش، یه بوته ی گیاه کمیاب که قرار بود توسط یه داروساز دیده بشه و چند وقت بعد، جلوی یه فاجعه ی تاریخی و مرگ هزاران انسانی که سرنوشت خیلیاشون، پر از خدمات و اثرات مثبت در آینده بشری بود رو بگیره، مواخذه بشیم و البته این وسط، شاید هم بابت بعضی آدمای نابابی که باعث از بین رفتن جونشون شدیم، یه تخفیف جزئی هم بگیریم؛ امّا به هر حال، خیلی زندگیا رو نابود کردیم!
.
پیچیده شد؛ یه کم ساده تر بهش نگاه کنیم:
تا حالا فکرکردین، چرا خدا گفته ظلم کننده و ظلم پذیرنده، یه اندازه مجرمن؟
چون اگه یه نفر زنجیره ی مظلوم واقع شدن رو پاره نکنه، توی ظلمایی که ظالم، در حق نفرات بعدی میکنه، شریکه!
.
تلخ تر هم میتونه بشه:
اگه کسی در حق خودش کوتاهی کنه، و به این کوتاهی خو بگیره، چه زجرآوره که هم درد و سختی میکشه، هم قراره بعد از رسیدن ابد، چند برابرش رو به خودش جواب پس بده!
.
.
اینا، تعبیر خواب مردنمه که از چند شب پیش و بعد از پریدن از خواب، احوالمو پریشون کرده؛
عین زهره که قلبم از سنگه و همچین میخ آهنینی هم توش فرو نرفته
.
و این بدهی، هر روز و با یه تصاعد هندسی، بیشتر و بیشتر شده
.
چقدر بده که آدم هرچقدر هم بخواد واسه آروم کردن خودش، دیگران رو متهم کنه، تهش باز به خودش میرسه
.