گام فلانم، سکون بهمانم

از 24 دی که آخرین پست رو گذاشتم، تا امروز که 2اسفند هست، 38 روز گذشته

نمیتونم با قاطعیت بگم ننوشتن خوبه یا بد؛اینکه یه فصل رو شروع کنم و وسطاش ریپ بزنم رو دوست ندارم، ولی خب اون چند روز قطع شدن اینترنت خونه - که البته هنوز هم وصل نشده - و البته اینکه پای کامپیوتر بودن خسته ام میکنه روزا، خیلی موثر بوده

پایان نامه نوشتن با کندی تمام ادامه داره

برای سومین بار طی 8ماه اخیر، سنگ کلیه دارم و این دفعه انقدر بزرگه که هنوز درگیرشم و ممکنه کارم به سنگ شکن برسه

تلگرام رو که خیلی وقت بود بسته بودم، دقیقا از 30نوامبر، اما دو شب پیش هم اینستا رو تعطیل کردم و البته توییتر رو خیلی کمتر سر میزنم چون واقعا دیگه توان تحمل این همه حرف صدتا یه غاز در مورد اوضاع مملکت و مردم رو نداشتم؛ خودمون کم درد میکشیم و فکرمون درگیره، یه مشت آدم احمق و بیکار هم با حرفای چرند، بیشتر این ناآرومی رو دامن میزنن. و واقعاً راه دیگه ای برای آدم نمیذارن

اگه بتونم و حوصله ام بشه حتما بیشتر مینویسم اینجا؛ به هر حال وبلاگ خونه ی اول و آخر منه :)

+ بلاگفا حتی به خودش زحمت نداد ایمیل من رو راجع به پریدن حدود 100 تا از پستای روزنوشتم رو جواب بده :/

« روایت خطّی یک پیاده راه »...