25-13

دوست داشتم دنیا، شبیه یه فیلم تخیلی بود: ۷.۵۳ میلیارد جمعیت، دونه دونه روی ۱۴۸.۹۴ میلیون کیلومتر مربع خشکی، پخش شده بودن. هرچند فاصله بین هر کدومشون، کمتر از ۱ کیلومتر می‌شد، ولی اونقدری بود که وقتی دو نفر همدیگه رو ببینن، ذوق کنن، شوق داشته باشن، لبخند بزنن، و خوشحال باشن که کسی هست و تنها نیستن!

 

بودن یا نبودن!

من عمیقاً به این عبارت اعتقاد دارم، و وقتی به سبک فوتوشاپ، بجای استفاده از ترکیب کلیدای ctrl و 0، که یه هو منو بپرونه به زوم فیت، فقط ctrl رو میگیرم و اسکرول موس رو به سمت عقب میچرخونم، تازه یادم می‌افته که، هرچقدر هم روی طراحی و جانمایی درست هر لایه و ترکیبش با بقیه لایه ها، دقت کنم، بازم توی یه شیت ۱۰۰*۷۰، با رزلوشن ۳۰۰، تقریباً کار خاصی نکردم و اتفاق سهمگینی رقم نزدم!

 حقیقت اینه که، دنیا با نبودن آدمای خیلی خیلی بزرگ هم کنار اومده، زمین به حرکت دور خودش و خورشید ادامه داده، همیشه فردا اومده، روزا به شب رسیده و شبا، صبح شده.

اما نه!

این درسته که هر فرد، احتمالاً یه جزء کوچیک، از یه کل خیلی بزرگه و بود و نبودش چندان سود و ضرری توی سیر طبیعی عالم نداره، ولی هویتش، ماهیتش، و وجودش، توی بستر پیرامونیش باید تعریف و تحسین بشه.

بزرگترین کشف تاریخ، جاذبه نبوده؛ درک مفهوم صفر بوده که اتفاقاً توی تاریخ هم سر اینکه کی بهش پی برده مناقشه ست. ولی به نظر من، بزرگترین اختراع عالم، درک من، و براش مفهوم ساختن باید باشه. و این خلقت رو هیچ کسی جز خودِ آدم، نمیتونه انجامش بده. و چیزی ک به این اختراع، اعتبار میبخشه، بحساب اومدنش، توسط دیگرانه!

 

فکر میکردم، فصل ۱۳ از روایت خطی یک پیاده راه، به اندازه یک سالی که از زندگیم توی ایران باقیمونده، ادامه داشته باشه؛ امّا توقف، و بیشتر از اون، تأمل، چیزیه که حالا وقتشه. پیله ی دگردیسی، ممکنه بارها توی زندگی تکرار بشه؛ و کاش، به اندازه عمق آهی که موقع شروع نوشتن این جمله کشیدم، ثمر بخش باشه ...

 

به هر حال، زندگی، چیزیه که ادامه داره ...

 

+ مشابه فصلای قبل، نظرات پست پایانی این فصل هم، انتشار و پاسخ دهیش، در شروع فصل آینده انجام میشه.

++ اینجا خونه ی منه، تک تک مهمونایی ک بهش سر زدن، منت به سرم گذاشتن و برام عزیزن. از بودن همه تون صمیمانه ممنونم و براتون آرزوی روزایی پر از آرامش و لبخند دارم

« روایت خطّی یک پیاده راه »...