سکون چهارم

اعتراف میکنم امروز یه چیز اینجا نوشتم و منتشر کردم و دو ساعت بعد اومدم پاکش کردم

نه واسه اینکه از گفتنش پشیمون شده باشم

اصلا چیز خاصی نبود

فقط دیدم اونی که میخوام نیست

حسی که دارم نداره

خسته م

من آدم بدی نیستم، گاهی خطا میکنم اما خطا کردن برام عادی نیست

معمولا حرف نمیزنم و حرفامو میریزم تو خودم. فقط واسه اینکه تو فکرام فرو نرم چرند میگم و به هر دری میزنم که فرصت خلوت داشتن به خودم ندم

یه وقتا دیوونه میشم

همون دیوونه ای که سنگ مینداره تو چاه و هزارتا عاقل نمیتونن بیرون بیارن

من راحت میشکنم

البته نه پر سر و صدا

ترکای ریز ریز میخورم

یاد کیمیاگر پائولو کوئیلو افتادم

خیلی سال پیش خوندمش و جزئیاتش یادم نمیاد

فقط یادمه اونجا که کیمیگر میخواست بزنه به صحرا، یه نفر بهش گفت شتر نخر، اسب بخر

و الان خودمو مثل اون شتره دیدم

بهش گفت شتر خستگی رو به روی خودش نمیاره، تا آخرین نفس جلوی تشنگی و خستگی و گرسنگی دووم میاره و وقتی دیگه نایی نداشت، از پا می افته و جون میده

اما اسب خسته که میشه وامیسته

تشنه که میشه کندتر قدم برمیداره

گرسنه که میشه بی تابی میکنه

و بهت میفهمونه رسیدگی نیاز داره

یاد شعر سهراب می افتم و میگم " اسب حیوان نجیبی ست " اما شتر نجیب تره!

نمیدونم! شایدم بی عقل تره و احتمالا همین دومی درسته

وظیفه سوپاپ اطمینان دور کردن خطره

و وقتی شرایط بحرانی باشه و سوپاپ اطمینانی در کار نه، انفجار و خرابیه که میرسه

ترکای ریزی که به چشم نمیان، یه هو ظرف رو طوری از هم میپاشونن که انگار هیچ وقت وجود نداشته

خسته م

یاد پلاس "خوابم میاد " چند پست قبل افتادم و دوست دارم تکرارش کنم

یاد یه جمله می افتم که زیاد تکرارش کردم و اینجا خونده شدن دوباره ش لوس بازی به حساب می آد و بیشتر باعث میشه از چشم حتی خودم بیفتم

زندگی دگمه برگشت نداره

آدم باید وقت رانندگی، اگه خوابش گرفت، بزنه کنار و چرت بزنه

ادامه دادن مسیر، حادثه رو از خونه همسایه به خونه خودمون میاره

و بعد جبرانش خیلی سخته

و سختی در برابر بودن راه جبران، بهای ارزشمندیه

یه وقتا راه جبران هم وجود نداره

کاش این یه وقتا هیچ وقت وجود نداشته باشه ...

 

+ گوشیم سه روزه حتی یه تک زنگ اشتباهی هم نخورده!

++ اینجا تنها جاییه که دارم ...

« روایت خطّی یک پیاده راه »...